Canadian Falls

Vandaag de wekker gezet maar we konden niet echt wakker worden. Kwart voor negen naar het ontbijt en dat viel tegen. Het was niet erg fris in het “restaurant” dus alles maar meegenomen naar de kamer.
Toen zijn we ons avontuur naar de Canadese kant van de Falls begonnen. Eerst met de auto 1 mile verderop naar de grens overgang. Eerst nog 3,50 dollar betalen voor de tolweg. Aangekomen bij de grens alle paspoorten inleveren en vertellen waar we vandaan kwamen (Nederland) wat we in Canada gingen doen (kijken naar de watervallen). De mannen zijn heel serieus en je bedenkt je eerst wel om een grapje te maken. Volgens mij word je dan meteen aan de kant gezet. Na inspectie van alle paspoorten kregen we er een stempel bij uit Canada.
En inderdaad de watervallen zijn veel mooier vanaf de Canadese kant. Na de gehele boulevard te hebben afgelopen, kwamen we aan bij de boot Maid of the Mist. Hiermee gingen we tot bijna onder de waterval. Wil en Joop herkennen dit wel. Na 15 minuten waren we weer terug. En gingen we kijken voor lunch. Er was een hotdog kraam. Laat nou de verkoper in de jaren zeventig in Rotterdam Alexanderpolder hebben gewoond met zijn ouders. Zijn vader had anderhalf jaar bij een werf gewerkt. We kregen daarom iets extra’s van hem. Ik wilde een kleine dog maar toen kreeg ik van hem een grote. Tja en die kon ik natuurlijk niet op en moest hem delen met de mannen.
Nadat onze buikjes weer gevuld waren gingen we naar Clifton Hill. Dit is een wijk aan de overkant van de watervallen. Hier was allerlei vertier te vinden, zoals Lasergame, Madam Tussauds, Reuzenrad, Museum van het Guiness book of Records en allerlei restaurants.
De jongens zijn na het eten nog naar het Museum van het Guiness book of Records gegaan terwijl wij alvast een mooi plekje zochten voor de mooie plaatjes die we wilden schieten van de gekleurde watervallen . ’s Avonds vanaf 9.15 pm gaan de lampen op de watervallen schijnen. Het is erg mooi om te zien.
Nadat we genoeg foto’s hadden gemaakt gingen we terug naar de auto en terug naar ons hotel via de “grens”. En ja dit keer werden we nog meer ondervraagd. Van de auto werd een foto gemaakt. De paspoorten werden weer ingeleverd en ook nu weer de vragen. Waar we waren geweest, waar verblijven jullie, hoelang blijven jullie nog in Amerika en vanaf welk vliegveld vertrekken jullie. Ik ben blij dat we dat allemaal niet meer in Europa hebben, wat een gedoe. Ook wilde de agent van ons allemaal horen waar we vandaan kwamen. Sir, Madam, Simon and Thom. Toen Thom aan de beurt was, als laatste, moest hij lachen omdat het zo stom was dat we het alle vier moesten opzeggen. Het ging gelukkig goed.
Maar na een prachtige dag zijn we weer voldaan terug in ons hotel en mag ik vandaag het stukje, met veel plezier, schrijven.
Morgen gaan we het grens riedeltje opnieuw doen want dan gaan we proberen in Toronto te komen. Mochten jullie morgen ochtend geen nieuw verhaal zien dan zijn we waarschijnlijk aangehouden en komen we Amerika niet meer in……

Welterusten,
Jeanette